Toos & Tiny

Bestel het boek hier bij fw:books

Wat is Nijmegen zonder jou, vroeg ik hem, en hij ging mee op pad met zijn scootmobiel. Een 9 meter lang rood scheepstouw legde ik op zijn schoot. Zijn liefde zat hem in het: “ prima”, en in het: “ ja hoor”. In het bewaren van herinneringen in stilte: foto’s in de kamer, lepeltjes, de krulspelden van zijn vrouw, de naald en draad en een ver over de datum Crema catalana.
Opa Tiny gaf zich niet zo bloot. Zwijgzaam observeerde hij de boel vanuit zijn stoel. Toen hij dood was, maakte ik van zijn meest dierbare en persoonlijke spullen stillevens in een poging hem beter te leren kennen. Zijn haarborstel, scheerkwast, rugkrabber, pijp, toilettas, sloffen, kookspullen, naaigaren, zeepjes, boeken en wat al niet meer kwamen langs. Met zijn Big Shot camera, een stapel polaroids en magicubes legde ik dat wat hij achterliet vast in de tijd.

Oma Toos haar huis stond altijd open. Met haar humor relativeerde en stuurde ze je de juiste richting op. Je ging aan de net te kleine keukentafel zitten, kreeg witte bolletjes met hagelslag of een kop kippensoep. Dan begon ze met vragen, om je vervolgens continu te onderbreken met ellenlange verhalen over haar eigen avonturen. Ze stuurde mijn ouders jarenlang het sportnieuws vergezeld met A5-briefjes vol verhalen uit haar leven. Een mengelmoes van dagelijks lief en leed en commentaar op klein en groot nieuws. Dat wat ze schreef maakte me aan het lachen en soms een beetje aan het huilen. Na wat heen en weer gepraat besloten we samen dat zij deze verhalen ging naspelen op dezelfde levendige, humoristische en tedere manier als hoe ze erover schrijft. Toos werd overvaller, ze werd boomknuffelaar, schoonmaakster en de bloemensnijdster die zich verstopt in haar tuin. Ze liet me zien dat je niet ver hoeft te gaan om te zien hoe groots het leven kan zijn.

Toos en Tiny zijn mijn moeders moeder en mijn vaders vader. Toos was de spil van de familie. Tiny zat er bij en keek ernaar. Dit fotoboek is een ode aan hen. Aan familie. Aan hoe we aan elkaar geregen zijn. Ik ben voor mijn ouders een kind, voor mijn kinderen een ouder. Het moment dat mijn dochter toen zij geboren werd, mijn vrouw verliet en in mijn armen lag, ging ik van ik naar wij, een nieuw gevoel van empathie en sterfelijkheid.

What is Nijmegen without you, I asked him, and he joined me in his mobility scooter. I put a 9-metre-long red ship's rope on his lap. His love was in the: ‘ fine’, and in the: ‘sure. In keeping memories in silence: photos in the room, spoons, his wife's curlers, the needle and thread and a far past expiration date crema catalana. Grandpa Tiny did not expose himself so much. Silently, he observed things from his chair. When he died, I turned his most precious and personal items into still lifes in an attempt to get to know him better. His hairbrush, shaving brush, back scratcher, pipe, toiletry bag, slippers, cooking utensils, sewing thread, soaps, books, curlers and whatnot came along. With his Big Shot camera, a stack of polaroids and magicubes, I captured what he left behind in time.

Grandma Toos's house was always open. With her humour, she put things into perspective and steered you in the right direction. You sat down at the kitchen table that was just too small, got white buns with sprinkles or a cup of chicken soup. Then she would start with questions, only to continually interrupt you with endless stories about her own adventures. For years, she sent my parents sports news accompanied by A5 notes full of stories from her life. A hodgepodge of daily ups and downs and commentary on small and big news. What she wrote made me laugh and sometimes cry a little. After some back and forth, we decided together that she would reenact these stories in the same lively, humorous and tender way she writes about them. Toos became mugger, she became tree hugger, cleaning lady and the flower cutter hiding in her garden. She showed me that you don't have to go far to see how great life can be.

Toos and Tiny are my mother's mother and my father's father. Toos was the hub of the family. Tiny sat by and watched. This photo book is an ode to them. To family. To opposites. To how we are strung together.

I have been grafted into the family tree of both my mother and father's side. With my birth, I exist in two trees and in both I will live on. My children will live in four trees, and so a forest is formed and my second sentence of this line was incorrect.

You may also like